Hatari (1962) ฮาตาริ ดูหนัง
Hatari (1962) ฮาตาริ ดูหนัง ผู้ชายกลุ่มหนึ่งดักสัตว์ป่าในแอฟริกาและขายให้กับสวนสัตว์ก่อนที่ช่างภาพสัตว์ป่าหญิงจะมาถึงขู่ว่าจะเปลี่ยนวิถีของพวกมัน
ชื่อภาพยนตร์ : Hatari (1962) ฮาตาริ
ผู้กำกับ:โฮเวิร์ด ฮอกส์
ผู้เขียน:Leigh Brackett(บทภาพยนตร์)Harry Kurnitz(เรื่อง)
นักแสดงนำ:จอห์น เวย์นเอลซ่า มาร์ติเนลลีฮาร์ดี ครูเกอร์
เรื่องย่อ
ผมเพิ่งได้ดูหนังเรื่องนี้ ทั้งที่เห็นมานานแล้ว หมายถึงเห็นวางขายน่ะครับ เพราะผมเกิดไม่ทัน (ฮา) มีความรู้สึกแรกเห็นว่าน่าจะสนุก และน่าสนใจว่า “ฮาตาริ” หมายถึงอะไร ?
เป็นหนังปี ๑๙๖๒ ครับ นอกจากจอห์น เวย์น เล่นเป็นพระเอกหนุ่ม (ใหญ่) แล้ว ยังมีดาราอย่างเช่น ฮาร์ดี้ ครูเกอร์, เรด บัตตั้นส์ และนางเอกสาวสวย เอลซ่า มาร์ติเนลลี่ แต่ว่าที่ทำให้ผมอยากดูมากยิ่งขึ้น ก็ตรงที่ชื่อของผู้กำกับ คือ โฮเวิร์ด ฮอว์ค ที่ชอบทำหนังคาวบอยนั่นแหละครับ เหตุที่ผมชอบเขาก็เพราะเมื่อได้ดูหนังคาวบอยที่แกกำกับ รู้สึกว่าจะสนุกกว่าผู้กำกับคนอื่น ผมยังเห็นความยิ่งใหญ่ของจอห์น ฟอร์ด ไม่ค่อยชัดนัก ทั้งที่จอห์น ฟอร์ด เป็นผู้กำกับหนังคาวบอยคู่บุญของจอห์น เวย์น และเป็นผู้กำกับคนหนึ่งที่นักวิจารณ์ยกย่อง แต่ผมเห็นความยิ่งใหญ่ของโฮเวิร์ด ฮอว์ค มากกว่าครับ
จอห์น เวย์น เป็นดาราที่ผมชอบมากที่สุดคนหนึ่ง แต่ว่าใครที่ไม่ชอบหนังคาวบอยก็คงไม่ชอบแกเหมือนอย่างที่ผมชอบ ผมมีความรู้สึกว่าแกเป็น “ชายชาตรี” จริง ๆ คนหนึ่ง และเป็น “ลูกผู้ชาย” อย่างที่ “พระเอก” ควรจะเป็น และเคยดูสารคดีก็พบว่า บุคลิกทั้งในจอและนอกจอของแกนั้น แกคือคนคนเดียวกันเลยละครับ แต่ใครจะว่าแกเล่นแต่หนังคาวบอย ไม่ได้เล่นบทดี ๆ ก็ว่าไปเถิด จนกระทั่งหนังที่แกได้รางวัลออสการ์ คือ True Grit นั้น ก็โดนค่อนขอดว่าให้รางวัลแกก่อนตาย แต่ผมก็ชอบ เพราะสนุกดี
เรื่องนี้ แม้ไม่ใช่คาวบอย แต่ก็เหมือนคาวบอยกลาย ๆ เพราะจอห์น เวย์น เล่นเรื่องไหนก็เป็นจอห์น เวย์น คือ เป็นหนุ่มใหญ่ที่อบอุ่น ภายนอกดูแข็งกร้าว ไม่แยแสผู้หญิง วัน ๆ เอาแต่สมบุกสมบัน แล้วทุกเรื่องก็จะได้ยินเสียงแกพูดแบบฝรั่งบ้านนอก (ผมเดาเอาเอง เพราะสำเนียงแกค่อนข้างจะลูกทุ่ง ไม่เหมือนคนอื่น) แล้วก็ตัวใหญ่ขนาด “จับแรด” ได้ !
เป็นเรื่องของกลุ่มนักล่าสัตว์ในอัฟริกา
ที่ออกจับสัตว์ชนิดต่าง ๆ ส่งขายสวนสัตว์หรือคณะละครสัตว์ทั้งหลาย แล้วก็มีแม่สาวน้อย นางเอกของเรา โผล่มาเป็นช่างภาพขอร่วมแจมกับเขาด้วยคน ว่างั้นเถอะ เรื่องราวไม่มีอะไรเลยครับ ก็มีอยู่แค่นี้ วัน ๆ ก็ขับรถออกไปล่าสัตว์ กลับมานั่งคุยกัน ด้วยบทสนทนาแบบ “ผู้ชาย” หยอกกัน รวมทั้งเรื่องของสาวเจ้า ที่สร้างความอลหม่านแต่เพียงเล็กน้อย พอหอมปากหอมคอเพื่อสร้างสีสัน
แต่สิ่งที่ผมอยากพูดถึงคือ เสน่ห์ของหนังผจญภัยยุคเก่า ที่ถ้าเราเทียบกับหนังสมัยนี้แล้ว ต้องเรียกว่า “หนังคนละม้วน” จริง ๆ เพราะหนังยุคนี้ เต็มไปด้วยบทที่เร่งเร้าตลอดเวลา ในทำนองให้คนดูหายใจหายคอไม่ทั่วท้องไปกับหนังไปด้วย ดังนั้น นอกจากบทหนังแล้ว หนังจึงใส่เอฟเฟ็กต์ต่าง ๆ จน “ล้น” ไหนจะภาษาภาพที่จะต้องแพนกล้อง สวิงสวาย ไปซ้ายที ขวาที อยู่ตลอดเวลา ไหนจะความ “โอเวอร์” ของเนื้อหนัง เช่น จะฉายภาพของกองทัพปีศาจ หรืออะไรทำนองนั้น ก็จะต้องยกขบวนมากันแบบมโหฬารสุดลูกหูลูกตา ประกอบด้วยเพลงสุดแสน “อลังการ”
ส่วนฮาตาริ ! เป็นหนังในยุคก่อนที่เป็นหนังสี สีออกตุ่นนิด ๆ ได้บรยากาศ เห็นการถ่ายทำในสถานที่จริง เห็นการล่าสัตว์จริง ๆ สิ่งนี้ทำให้หนังดูสนุก และดูเป็นธรรมชาติมาก ไม่ต้องมีเซอไพรส์อะไร เช่นไม่มีฉากเงียบ ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีอะไรโผล่พรวดมา พร้อมกับเสียงดังตูมตาม แบบหนังเห่ย ๆ สมัยนี้ ตรงกันข้ามเลย หนังดูได้เรื่อย ๆ เด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูดี แต่ถ้าเด็กสมัยนี้จะดู คงร้องยี้ ว่าผู้ใหญ่สมัยก่อนเขาดูกันสนุกตรงไหน !
ที่สำคัญอีกอย่างก็คือ เพลงประกอบครับ แต่งโดยเฮ็นรี่ แมนชีนี่ ที่โด่งดังก็คือ Baby Elephant Walk ที่ท่านได้ยินอยู่นี้แหละครับ เป็นเพลงประกอบตอนที่นางเอกของเราเลี้ยงเจ้าเท็มโบ้ ลูกช้างที่หลงมา ทั้งพาไปอาบน้ำ ทั้งป้อนอาหารให้สารพัด
ลองหันกลับมาดูหนังเก่า ๆ เชย ๆ เพื่อล้างมลพิษทางสายตากับหนังยุคปัจจุบันกันบ้างนะครับ เหมือนเป็นการล้างตา ล้างหู ให้ชีวิตของเราธรรมดา ๆ มากขึ้น ไม่เร่งเร้า เร่งร้อน ไปกับกระแสของโลกที่นับวันหมุนเร็วขึ้นทุกที
อ้อ ฮาตาริ เป็นภาษาอัฟริกา เผ่าอะไรลืมไปแล้ว แต่แปลว่า “อันตราย !”
